Jarig op Sri Lanka

Sri Lanka, wat was je weer mooi! 

Het is hier op dit moment 9.30 uur, +- 6.00 uur NL tijd. Over een half uurtje vertrekken we richting vliegveld om vervolgens weer een compleet andere wereld binnen te stappen in Singapore. 

Tijd om even terug te kijken op (voor mij) 12 prachtige dagen. Voor Steffie zelfs bijna een maand, maar laat ik haar vooral zelf vertellen over haar ervaringen.  

We sliepen gister in een boomhut... ja echt, zo eentje die hoog in de boom hangt. ;) Natuurlijk is zoiets qua luxe niet te vergelijken met de andere hotels hier, laat staan met de hotels die wij in Singapore tijdelijk mogen betrekken. Maar, de luxe van de boomhut zit hem in andere dingen. Je hoort de natuur puurder dan ooit, omdat je simpelweg midden in de natuur hangt / bent. Heerlijk! Het regende behoorlijk hard tijdens de nacht, dus het getik op het dak hoorde je ook flink. Ik ben blij dat ik 's nachts even wakker werd, zodat ik even kon beseffen hoe bijzonder dat moment eigenlijk weer was. In de ochtend hoorde ik, half slapend, opeens een verjaardagsdeuntje vanuit de andere hoek van de boomhut. Manoj had, op het moment dat we aankwamen bij de hut, nog geen slaapplaats voor hemzelf. In de hut was voldoende ruimte, dus hij heeft op een matrasje aan de andere kant van de hut geslapen (2 meter verder, groter was de boomhut ook weer niet, haha). Op deze manier hoefde Manoj zelf niet meer op zoek te gaan naar een slaapplek. Goed, terug naar het verjaardagsdeuntje; deze klonk heel zacht en ik moest er hard om glimlachen. Ondanks de slechte verbinding met de mobiele telefoon was het Manoj toch gelukt om iets te downloaden, haha. Steffie heeft de boomhut nog versierd, dus ik voelde me op dat moment al een en al jarig! 

Btw, ik moet even iets kwijt waar je waarschijnlijk zelf bij moet zijn geweest om het te kunnen voorstellen, maar toch ga ik het proberen. 

Stel je voor: je staat op een rand van een betonnen constructie. Voor, en naast je, zie je vooral bomen, takken, struiken, bloemen en vogels. In de verte hoor je het kabbelende water van een rivier die diep in het dal water vanaf Adams Peak richting zee verplaatst. Vanaf de rand van de constructie zie je, recht voor je, een houten loopbrug. Plank voor plank, ongeveer een meter of 10 lang. Gelukkig hangen er wel twee leuningen links en rechts van de brug. Je ogen vliegen over de brug heen en aan het eind zie je de boomhut. Prachtig! Toen ik met de beheerder van het complex (3 boomhutten, haha) de koffers in de hut heb gezet, zag ik dat de beheerder zijn slippers precies op het eind van de loopbrug had laten staan. Ondertussen was de beheerder wat stoeltjes op het balkon aan het neerzetten. Ik keek richting loopbrug en zag dat Steffie stapje voor stapje vooruit stiefelde. Net voordat ze bij de slippers van de beheerder aankwam, leek het alsof Steffie heel iets vooruit gleed met haar voeten. Tok, die 5 centimeter 'schuiven' zorgde ervoor dat ze precies een slipper wegtikte. Die slipper lag 5 seconden later +- 15 meter lager in de jungle. Een beetje van de schrik bekomen, vertelde Steffie met een verontschuldigende lach tegen de beheerder dat zijn slipper naar beneden was gevallen.... 'But, I think that happens more often sir?', zei Steffie voorzichtig. 'No madam, that's the first time', but it is okay'. En, dat zei de beste jongen met een stalen gezicht, waarbij hij zich nog wilde verontschuldigen ook... Het was te grappig om dit zo te zien gebeuren. We hebben de beheerder maar snel 1000 Ruppees gegeven, zodat hij daar in ieder geval nieuwe slippers van kon halen. Hij liep namelijk op 1 slipper weg, en dat voelde natuurlijk niet echt goed. Goed, tot zover dit verhaal.... ;)

Nadat we de boomhut achter ons hebben gelaten, zijn we richting Colombo gereden. In een voorstadje van deze Singalese hoofdstad woont Manoj met zijn familie. Dilhani heeft het huis versierd, ze heeft een taart gebakken en ze heeft een beker / mok laten bedrukken met een paar foto's als cadeau. Ook stonden er 4 geweldige (Nederlandse) kaarten naast de taart, dank jullie wel hiervoor!! :) Terwijl mijn telefoon daar weer even een werkende WIFI verbinding kreeg, stroomden er ook veel verjaardagsberichtjes binnen. Zo, hoe jarig kun je je voelen!! :) Ik heb de grappige / mooie Singalese gebruiken kunnen ervaren mbt verjaardagen: zelf de kaarsjes op de taart aansteken en vervolgens uitblazen terwijl er gezongen werd. Vervolgens mocht ik de taart aansnijden, en werd er van mij verwacht dat ik de stukken een voor een aan iedereen uitdeelde. Dat heb ik gedaan, foutloos, denk ik, haha. De taart smaakte heerlijk! 

Nadat we ook geluncht hebben (veel te veel, Dilhani kookt erg lekker!) zijn we richting ons laatste Singalese hotel gereden. Het is exact hetzelfde hotel (Palm Village) als waar we drie jaar geleden met mijn zusje en ouders geweest zijn. We hebben hier zelf om gevraagd, ik vond het namelijk een bijzondere en mooie plek om hier weer even terug te kunnen dromen naar de fantastische reis drie jaar terug. Goed om ook nu weer te beseffen dat je dingen niet moet uitstellen, ook al zijn er altijd redenen om bepaalde dingen nog even niet te doen. Werk is er een van... maar goed, als ik de afgelopen drie jaar terug kijk dan zijn het juist de momenten dat ik hier met Stef en mijn familie was, waarop ik met de meeste trots terug kijk. Dus ja, een goede balans in beide zaken is gewoon belangrijk.  

Terugkijkend op de geweldige dagen op dit mooie eiland, vraag ik me af wat mij hier nu zo raakt. Vorig jaar vierde ik mijn vakantie in het westen van Amerika, dit keer exact aan de andere kant van de wereld ten opzichte van een jaar geleden. Je kunt in bijvoorbeeld Amerika geweldige dingen bekijken, ik ga er graag naar toe. Sri Lanka (als voorbeeld, en met dit voorbeeld vast nog vele andere plaatsen) laat het echter voor mijn gevoel toe dat je binnen de emotie van de mensen hier komt. Het is de pure vriendelijkheid, de verraste blik in de ogen van een Singalees op het moment dat je hem of haar aanspreekt met 'fonetisch: kohommede' (hoe gaat het ermee). Men is oprecht verraste wanneer je moeite doet om de mensen hier echt even te spreken. Dat heeft iets magisch... en toch is dat juist weer zo simpel. Goed om dit gevoel mee te nemen naar Nederland en te beseffen dat je het toch echt met elkaar gezellig moet maken, dat je er voor elkaar moet zijn. Ik hoor Steffie vertellen dat, in Hellabeem, jongens in rolstoelen een bult op moeten rijden op het moment dat ze naar computer-class moesten gaan. Spontaan komt een jongen met spasme voorzichtig die kant op lopen om iemand te helpen met het naar boven rollen. Eenmaal op de bult aangekomen, vraagt Steffie hoe het met hem gaat en hij zegt: 'I am a bit tired... but it's okay'. Dit gevoel van het meedenken met elkaar, dit is de puurste vorm die ik tot nu toe indirect of direct ervaren heb. En je voelt dat het in deze samenleving ingeburgerd is. Ik ben dankbaar om dat van dichtbij mee te maken! En, ik ben ongelofelijk trots op Stef, ze heeft hier echt twee weken erorm goed kunnen helpen, ergens ver weg in de jungle, met mensen om haar heen waar ze soms met handen en voeten (en soms gelukkig in het Engels) mee probeerde te communiceren. Super goed dat ze met hulp van jullie allemaal een mooi bedrag op de juiste plek heeft kunnen afgeven.

Allemaal de hartelijke groeten vanuit Wattala, tijd om af te sluiten en richting vliegveld te gaan. Op naar Singapore! :)

ps. Foto's volgen later, het internet werkt even niet voldoende mee... :D